قراردادهای بیمه

دامنه کاربرد

• یک قرارداد بیمه، قراردادی است که ریسک بیمه‌ای قابل ملاحظه‌ای را انتقال می‌دهد. ریسک بیمه‌ای در صورتی “قابل ملاحظه” است که یک رویداد بیمه شده در هر سناریو بتواند منجر به پرداخت منافع اضافی قابل ملاحظه توسط یک بیمه‌گر شود، به استثنای حالت‌هایی که ماهیت تجاری ندارند.
• یک ابزار مالی که شرایط تعریف یک قرارداد بیمه را احراز نمی‌کند (شامل سرمایه‌گذاری‌های نگهداری شده برای پشتیبانی بدهی‌های بیمه‌ای) بر اساس الزامات کلی اندازه‌گیری و شناسایی ابزارهای مالی به حساب گرفته می‌شود.
• ابزارهای مالی که دربردارنده ویژگی‌های مشارکت اختیاری هستند در دامنه کاربرد این استاندارد قرار می‌گیرند، یعنی می‌توان رویه‌های حسابداری موجود را در مورد آن‌ها به کار برد، اگرچه این ابزارها مشمول افشاهای کلی ابزارهای مالی می‌شوند (بخش ۷-۸ را ببینید).

شناسایی و اندازه‌گیری

• به طور کلی، اشخاص صادر کننده قراردادهای بیمه ملزم هستند که رویه‌های حسابداری جاری خود در رابطه با قراردادهای بیمه را ادامه دهند، مگر زمانی که این استاندارد تغییر در رویه‌های حسابداری را مجاز یا الزامی بداند.
• تغییرات در رویه‌های حسابداری جاری برای قراردادهای بیمه تنها در صورتی مجاز است که رویه جدید، یا ترکیبی از رویه‌های جدید، منجر به اطلاعات مرتبط‌تر یا قابل اتکاتر، یا هر دو، بدون کاهش میزان مرتبط بودن یا قابلیت اتکا شود.
• شناسایی ذخایر حوادث طبیعی و برابرسازی برای قراردادهای بیمه‌ که در تاریخ گزارشگری وجود ندارند ممنوع است.
• یک آزمون کفایت بدهی برای اطمینان از اینکه در اندازه‌گیری بدهی‌های بیمه‌ای شخص، همه جریان‌های نقدی قراردادی، با استفاده از برآوردهای فعلی، در نظر گرفته شده‌اند الزامی است.
• بکارگیری “حسابداری سایه” درمورد بدهی‌های بیمه‌ای جهت اطمینان از برخورد یکسان با سود یا زیان‌های غیر عملیاتی تحقق نیافته دارایی‌ها مجاز است.

قراردادهای بیمه تحصیل شده در یک ترکیب کسب و کار

• ارایه تفصیلی ارزش منصفانه قراردادهای بیمه تحصیل شده در یک ترکیب کسب و کار یا انتقال پرتفوی مجاز است.

ارایه و افشا

• افشاهای قابل ملاحظه در مورد مفاد، شرایط و ریسک‌های مربوط به قراردادهای بیمه، که اصولا مشابه با افشاهای لازم برای دارایی‌های مالی و بدهی‌های مالی هستند، الزامی است.