•  استاندارد بین‌المللی گزارشگری مالی ۱۷: قراردادهای بیمه

•     یک قرارداد بیمه، قراردادی است که ریسک بیمه‌ای قابل ملاحظه‌ای را انتقال می‌دهد. ریسک بیمه‌ای در صورتی “قابل ملاحظه” است که یک رویداد بیمه شده در هر سناریو بتواند منجر به پرداخت منافع اضافی قابل ملاحظه توسط یک بیمه‌گر شود، به استثنای حالت‌هایی که ماهیت تجاری ندارند.
•     یک ابزار مالی که شرایط تعریف یک قرارداد بیمه را احراز نمی‌کند (شامل سرمایه‌گذاری‌های نگهداری شده برای پشتیبانی بدهی‌های بیمه‌ای) بر اساس الزامات کلی اندازه‌گیری و شناسایی ابزارهای مالی به حساب گرفته می‌شود.
•     ابزارهای مالی که دربردارنده ویژگی‌های مشارکت اختیاری هستند در دامنه کاربرد این استاندارد قرار می‌گیرند، یعنی می‌توان رویه‌های حسابداری موجود را در مورد آن‌ها به کار برد، اگرچه این ابزارها مشمول افشاهای کلی ابزارهای مالی می‌شوند.
•     قراردادهای سرمایه‌گذاری که دربردارنده ویژگی‌های مشارکت اختیاری هستند، در صورتی که شخص قراردادهای بیمه هم صادر کند، در دامنه کاربرد این استاندارد قرار می‌گیرند.

مدل اندازه‌گیری کلی – شناخت اولیه

•     در زمان شناخت اولیه، بدهی یک گروه از قراردادهای بیمه از اجزای زیر تشکیل می‌شود:
  •     جریان‌های نقدی انجام قرارداد، که نشان دهنده ارزش فعلی تعدیل شده برای ریسک حقوق و تعهدات شخص در مقابل بیمه‌گذار است، که شامل برآوردهای جریان‌های نقدی آتی، تنزیل و یک تعدیل ریسک برای ریسک‌های غیرمالی است.
  •    حاشیه سود خدمات قراردادی، که نشان دهنده سود کسب نشده‌ای است که شخص در زمان ارایه خدمات در طی دوره پوشش شناسایی می‌کند.
•    جریان‌های نقدی انجام قرارداد، که نشان دهنده یک جریان خروجی خالص در زمان شناخت اولیه است، باید بلافاصله به عنوان یک زیان شناسایی ‌شوند.

مدل اندازه‌گیری کلی – اندازه‌گیری پس از شناسایی اولیه

•     پس از شناخت اولیه، بدهی یک گروه از قراردادهای بیمه شامل بدهی پوشش باقیمانده (جریان‌های نقدی انجام قرارداد و حاشیه سود خدمات قراردادی) و بدهی ادعاهای تحمل شده (جریان‌های نقدی انجام قرارداد برای ادعاها و هزینه‌های تحقق یافته ولی پرداخت نشده) می‌شود.
•   جریان‌های نقدی انجام قرارداد در هر تاریخ گزارشگری باید تجدید اندازه‌گیری شده تا برآوردهای فعلی را منعکس کنند. به طور کلی، تغییرات در جریان‌های نقدی انجام قرارداد به روش‌های مختلفی مورد بررسی قرار می‌گیرند:
  •    تغییرات در اثر ارزش زمانی پول و ریسک مالی که در صورت سود یا زیان و سایر سود و زیان‌های جامع منعکس می‌شوند؛
  •    تغییرات مربوط به خدمات گذشته و جاری در سود یا زیان شناسایی می‌شود؛ و
  •    تغییرات مربوط به خدمات آتی، حاشیه سود خدمات قراردادی را تعدیل می‌کند.

رویکرد ساده شده و تغییرات مدل اندازه‌گیری کلی

•      هنگامی که شرایط خاصی احراز شوند، یک شخص می‌تواند از یک رویکرد ساده شده (رویکرد تخصیص حق بیمه) استفاده کند.
•      مدل اندازه‌گیری کلی در زمان بکارگیری آن در موارد زیر تغییر می‌کند:
  •      قراردادهای بیمه مجدد نگهداری شده؛
  •      قراردادهای مشارکت مستقیم؛ و
  •      قراردادهای سرمایه‌گذاری با ویژگی‌های مشارکت اختیاری.

ارایه

•     درآمد عملیاتی بیمه از تغییرات در بدهی‌ پوشش باقیمانده در هر دوره گزارشگری که مربوط به خدماتی است که شخص انتظار دریافت مابه‌ازا برای آن‌ها را دارد حاصل می‌شود.
•     اجزای سرمایه‌گذاری، بخشی از درآمدهای عملیاتی بیمه یا هزینه‌های خدمات بیمه محسوب نمی‌شوند.
•     نتایج خدمات بیمه به صورت جدا از درآمد یا هزینه تامین مالی بیمه ارایه می‌شوند.
•     اشخاص می‌توانند درآمد یا هزینه تامین مالی بیمه را بین سود یا زیان و سایر سود و زیان‌های جامع تفکیک کنند.

گذار

•    بکارگیری این استاندارد با تسری کامل به گذشته الزامی است – با این حال، اگر این کار عملی نباشد، استفاده از یک رویکرد اصلاح شده با تسری به گذشته و یک رویکرد ارزش منصفانه امکان‌پذیر است.
•    توانایی محدودی در تجدید اختصاص برخی دارایی‌های مالی در نخستین بکارگیری استاندارد بین‌المللی گزارشگری مالی ۱۷ وجود دارد.